O que ten estar recluido é o tempo que podes adicar a cousas que noutros momentos non poderías nen se che pasarían pola cabeza, como poder transmitir sensacións, ideas e pensamentos sobre o que está a pasar.

A verdade que cando me puxen a reler “La Peste” de Camus, cheguei á conclusión de que todo estaba escrito, e xa que logo moito mellor ca min. Por iso adiqueime a traducir do francés ao galego uns pequeno anacos soltos da edición na colección Folio de Gallimard 1947. Xa sei que está traducida ao galego, pero isto tamén é para matar o tempo, aí van uns poucos, seguirei:

I. Durante ese tempo, e de todas as bairradas circundantes, chegaba a primavera aos mercados, ao longo das beirarrúas,…

… e o seu arrecendo azucrado pairaba sobre toda a cidade. A primeira vista, nada tiña cambiado. Os tranvías ían sempre cheos ás horas punta, baleiros e fedorentos durante o resto do día. Tarrou observaba o velliño e o velliño seguía cuspindo sobre os gatos. Grand volvía sempre as tardiñas á súa casa dende o seu misterioso traballo. Cottard dando paseos á redonda e M. Othón, o xuíz de instrución, lindaba sempre a súa familia. O vello asmático trasfegaba os seus garavanzos e sempre se podía atopar o xornalista Rambert, cun aire tranquilo e interesado. Á noitiña, a mesma turba enchía as rúas e as colas despregábanse diante dos cinemas. Ademais, a praga semellaba recuar e, durante algúns días, só se contaban os mortos por decenas. Despois. De repente, subiu en picado. O dia no que a cifra de mortos acadou de novo a trintena, Bernard Rieux estaba mirando detidamente o despacho oficial que o Prefecto lle tiña endosado pensou “Teñen medo”. O despacho rezaba: “Declare a alarma de peste. Peche a cidade”

II. Ora ben, cara o fin dese mes, as autoridades eclesiásticas …

… da cidade decidiron loitar contra a peste polos seus propios medios, organizando unha semana de pregos colectivos. Estas manifestación de piedade pública rematarían o domingo nunha misa solemne baixo a advocación e invocación de San Roque, santo apestado el propio.

III. Era de talla mediana pero fortachón

Ao se debruzar no parapeto do púlpito, aferrando as táboas coas súas grosas mans, non se distinguía máis que unha forma espesa e negra na que destacaban as dúas chapetas rubicundas das súas meixelas, baixo as súas lentes de aceiro. Tiña un vozarrón, apaixonado, que proxectaba ben lonxe, e que cando atacou á asistencia cunha soa frase vehemente e contundente: “Irmáns, estades na desgraza, meus irmáns, pero tédea ben merecida”  un calafrío percorreu á congregación ate o adro.