Seguimos coa lectura do noso Camus e seguimos atopando, mutatis mutandis, cada vez máis paralelismos entre a Arxelia de 1947 e o que estamos a vivir nesta parte do mundo na que estamos.
VI. En vano, todas as noites nos bulevares, un vello iluminado, con chapeu de feltro e un pasado de moda enorme lazo á Lavallière,
…sortea o xentío repetindo sen cesar: “Deus é grande, vinde a el”, todos diríxense en dirección contraria cara algunha cousa sen saber moi ben o que pero que lles parecía máis urxente que Deus. Ao principio, cando pensaban que era unha enfermidade como calquera outra, a relixión tiña o seu espaza. Pero en canto se viu que isto era serio, acordaron de desfrutar. Toda a anguria que despois dunha longa xornada amosan as súas facianas devía, nun solpor ardente e poeirento, nunha especie de excitación esvaida, unha liberdade sen xeito que enfebrecía a todo o mundo.
VII. Como de costume!
É dicir, o novo soro remesado dende París tiña toda a pinta de ser menos eficaz aínda que o anterior e as estatísticas seguían a subir. Só se tiña a posibilidade de inocular as vacinas preventivas ás familias xa afectadas. Terían feito falla cantidades industriais para poder xeneralizar o seu uso. A maioría dos bubóns resistíanse a ser puncionados, como se tivese chegado a tempada do seu endurecemento e de torturar os enfermos. Dende a véspera o aparecera na cidade un novo tipo de epidemia. A peste tiña unha variante pulmonar. Ese mesmo día, nunha xuntanza, os médicos abafados, ante un prefecto desorientado, pediran e conseguiran novas medidas para evitar o contaxio que, na peste pulmonar, era boca a boca. Como sempre, non se sabía nada.
Comentarios recentes