Seica máis aló dos cambios de actitude que provoca nas distintas persoas unha praga como a peste nunha colectividade, “La Peste” sempre foi lida como unha grande metáfora de como reaxiron os franceses ante a ocupación alemá nazi. Poucos parágrafos son tan evidentes como estes que traduzo hoxe.
No nivel no que permaneceu a peste a partir do mes de agosto, a acumulación de vítimas rebordou con moito as posibilidades que se podía permitir o noso pequeno cemiterio. Tivérase a ben botar abaixo un dos panos do balado, para dar aos mortos un desafogo nos terreos da contorna, pero axiña houbo que atopar outra fórmula. De entrada, decidiuse enterrar os mortos pola noite, o que permitiu tamén, deixar de lado algúns miramentos. Podíanse amorear os corpos cada vez máis e máis nas ambulancias. Paseantes tardíos que, saltándose as normas, aínda andaban nos bairros da periferia despois do toque de queda (ou os que non tiñan outra polo seu traballo) atopaban ás veces grandes ambulancias brancas desfilando a toda velocidade facendo resoar o súa sirena deslucida nas rúas ocas da noite. Precipitadamente os corpos eran arroxados nas fosas. Aínda ben non tiñan rematado de basculalos cando xa as padas de cal viva cubrían as súas faces e a terra cubríaas de xeito anónimo, en buratos que cada vez furaban mais fondos.
Pasado un pouco de tempo, sen embargo, houbo que buscar nalgunha parte e aínda is máis aló.
Un edicto da Prefectura expropiou os ocupantes dos nichos concedidos a perpetuidade, sendo levados todos eses os restos exhumados ao forno crematorio. Incluso houbo que acabar levando tamén os corpos dos mortos á cremación. Houbo que habilitar o vello forno incinerador que se atopaba ao leste da cidade, fóra portas. O posto de garda foi desprazado máis lonxe e un empregado do Concello axudaba ao cumprimento das normas das autoridades recomendando utilizar os tranvías que antes prestaban servizo ao longo cornixa marítima e que estaban sen uso. Para eses efectos arranxáronse os vagóns e máquinas retirando todos os asentos e elevando a vía ate a altura do forno que ficou un a xeito de cabeza de liña.
Durante todo o fin de verán e tamén no medio dos chuvascos outonais, víanse pasar todo ao longo da cornixa, no máis profundo de cada note, pasar estraños convois de tranvías sen pasaxeiros, rumbando sobre do mar. Os cidadáns acabaran sabendo de que se trataba. A pesares das patrullas que impedían o acceso á cornixa, había grupos que se deslizaban sobre as rocas que dominaban as ondas e lanzaban flores aos vagóns ao paso dos tranvías. Ouvíase cada noite a chocallada dos vagóns co seu cargamento de mortos e flores.
Comentarios recentes