A noite tamén chegara aos corazóns e as verdades como as lendas que se contaban a respecto dos enterros non estaban precisamente feitas para tranquilizar aos nosos concidadáns.
Tratase de falar dos enterros tamén, pero o narrador ten pudor, pide desculpas. Sabe que se lle pode reprochar por iso, pero a única desculpa é que os enterros sucedéronse ao longo de todo este tempo e que, dalgún xeito, foi obrigado, como todo o mundo, por certo, a ocuparse deles. Non se trata, en calquera caso, que guste dese tipo de cerimonias, é máis, prefire a sociedade dos vivos, e por poñer un exemplo, os baños no mar. Pero, aínda por riba, os baños de mar foran prohibidos e a sociedade dos vivos temía ao decurso da xornada verse obrigada a ceder o paso á sociedade dos morto. Era evidente. Certamente que sempre se podía facer o esforzo de non vela, trancar os ollos e rexeitala, pero a evidencia ten unha forza terríbel que sempre arrastra todo. Como, por exemplo, negar os enterros o dia que lle toca aos teus seres queridos ir ao sepulcro?
Así pois, o que caracterizaba an nosas cerimonias ao principio era a rapidez!
Todas as formalidades foran simplificadas, e de xeito habitual as pompas fúnebres foran suprimidas. Os enfermos morrían lonxe das súas familias e os velorios estaban prohibidos, aínda que quen finara á tardiña pasaba toda a noite so e o que morría durante o dia era sepultado sen demora. Por suposto que se avisaba ás familias, pero na maioría dos casos estas non podían desprazárense por estar en corentena se tiñan convivido co enfermo. No caso de que non fose así, a familia do defunto aparecía á hora indicada que era a de saída da comitiva cara o cemiterio, téndo ben lavado todo o corpo e cumpridamente metido na caixa.
Imaxinemos que esta formalidade tiña lugar no hospital auxiliar do que se ocupaba o doutor Rieux.
A escola contaba cunha saída na parte posterior do edificio principal. Un almacén grande que daba ao paso contiña os cadaleitos. No paso mesmo, a familia vía unha única caixa xa pechada. En seguida resolvíase o máis imprescindíbel, ou sexa, facíase asinar os papeis ao cabeza de familia. Rapidamente cargábase o corpo nun automóbil que podia ser un auténtico furgón ou unha ambulancia grande adaptada a ese uso. Os parentes subían nalgún dos taxis aínda autorizados e, a toda velocidade, os coches chegaban ao cemiterio polas rúas exteriores da cidade. Na porta, os xendarmes paraban a comitiva, carimbaba cun golpe de tampón o salvoconduto oficial, sen o que non sería posíbel ter iso que os nosos concidadáns chaman a derradeira morada, esfumábanse, e os vehículos ían estacionar perto dun cadro onde agardaban seren enchidas. moitas fosas baleiras. Un cura recibía o morto, xa que os servizos fúnebres nas igrexas foran suprimidas. Sacaban o cadaleito ao sion dos regos, encordábase, arrastrábase, deslizaba, batía conrta o fonso e o preste sacudia o hisopo exa a primeira terra rebotada na ntapa. A ambulancia xa marchara un pouco antes para ser sometida a unha aspersión de desinfectante, mentres as padas da arxila resoaban cada vez máis xordamente, a familia desaparecía tragada polo taxi. Un carto de hora despois xa estaba na súa casa
Comentarios recentes