É ben sabido, e tense escrito moito sobre diso, da hecatombe gatuna que induciu a súa satanización pola Igrexa Católica, provocando unha persecución que deu nunha proliferación desmesurada das ratas e ratos, por ausencia do depredador nato, vehículo idóneo para á propagación da peste negra na Europa do século XIV, praga que deixou reducida a poboación dalgúns lugares a un terzo da que tiña antes do andazo.
Non sei si daquela no Bizancio medieval deran tamén en exterminar os gatos pero o caso é que na Istanbul de hoxe hainos a milleiros. Fálase de centos de milleiros, e eu créocho.
Non só viven moitos senón que están fortes, contentes e ben nutridos, cunha aparencia saudábel, dunha pelaxe lustrosa e ben corida. Hainos atigrados, tricolores –que xa sabedes que esas son femias todas- , de cores lisas, de toda capa que poidades imaxinar.
Son simpáticos e confiados o que fai pensar nunha convivencia harmónica, se cadra mutuamente interesada. Moitas tendas teñen bebedeiros na porta, algunhas comida onde estes transeúntes felinos non dubidan entrar tan campantes e facer uso deses regalos. Supoño que a cambio diso cazan ratos, cousa xusta.
Tamén fan regalo espontáneo duns cariños e aproximacións curiosas a quen se sente e agarde un pouco, … sobre todo se o fas ao sol.
Menos mal que temos gatos
Si, os gatos son como algúns amigos: dan cando queren!