Teríalle gustado voltar ser aquel que, ao principio da epidemia, desexaba dun so brinco chimpar fóra da cidade
…e lanzarse ao encontro desa que amaba. Pero sabía que iso xa no era posíbel. Todo tiña cambiado, a peste tiña inoculado nel un despiste que, con toda a súa forza, trataba de negar, e que, sen embargo, continuaba dentro del como unha xorda anguria. En certo sentido, tiña a sensación de que a peste rematara demasiado bruscamente. A felicidade viña a toda velocidade, os acontecementos ían máis rápido que a espera. Rambert sabía que todo lle seria entregado dun golpe e que a ledicia é unha queimadura que non se pode saborear.
Pero sabía tamén que esta crónica no podería ser a dunha vitoria definitiva.
Non podería ser máis a testemuña do que tivo que facer e que, sen dúbida, aínda tería que facer, contra o terror e a súa arma incansábel a pesar de todos os seus desgarros persoais, todos os homes que, sen poder ser santos e rexeitando aceitar as pragas, esfórzanse a pesar de todo en ser curandeiros.
Se cadra este derradeiro parágrafo é outra das alusións claras ao terror fascista.
Ao escoitar, certamente, os berros de ledicia que subían da cidade, Rieux, lembraba que aquela estaría sempre ameazada. Pois el sabía o que a moitedume leda iñoraba, pero que pode ser lido nos libros, o bacilo da peste nin morre nin desaparece nunca, pode ficar durante decenas de anos adurmiñado nos móbeis e nos lenzos, que agarda pacientemente nos cuartos, nas adegas, nas malas, nos panos e nas acumulacións de papeis, e que, quizais, chegará un dia no que, para desgraza e coñecemento dos homes, a peste espertará as súas ratas enviándoas morrer nalgunha cidade feliz.
Comentarios recentes